Lista aktualności
Nadleśnictwo Tuszyma powitało na świecie dwa źrebaki
W Rezerwatowej Hodowli Konika Polskiego w leśnictwie Sokole urodziły się dwa koniki polskie. Obydwa to ogierki. Zarówno matki – Tuja i Heca, jak i ich źrebięta czują się dobrze. Już kilkadziesiąt minut po porodzie, maluchy niezdarnie podążały za klaczami, a następnego dnia brykały już pewnie i śmiało.
W Nadleśnictwie Tuszyma koniki polskie pojawiły się w 1995 r. za sprawą ówczesnego nadleśniczego jednostki – Zygmunta Jurasza. Od dłuższego czasu żyją na dużym, ogrodzonym obszarze o powierzchni około10 ha, gdzie mają do dyspozycji łąki, pastwiska oraz dwa fragmenty lasu. Dostęp do wody zapewniają im trzy kanały przebiegające przez zagrodę, które nigdy nie zamarzają oraz nigdy nie wysychają, co jest szczególnie istotne w okresach długotrwałych niedoborów wody, zdarzających się w ostatnich latach dość często.
Aktualnie tabun, czyli stado, liczy sześć koni. Są wśród nich trzy dorosłe klacze, jeden roczny ogierek i tegoroczne dwa źrebaki. Te ostatnie nie mają jeszcze imion, ale niedługo Nadleśnictwo Tuszyma ogłosi na nie konkurs otwarty. Warto zatem śledzić profil FB Nadleśnictwa Tuszymy. Zasadą jest, że imiona dla źrebiąt rozpoczynają się od pierwszej litery imienia matki. W przypadku tegorocznych koników będą to „T” i „H”.
Zagroda całą dobę jest dostępna dla turystów i odwiedzających, jednak w okresie rozrodu należy zachować szczególną ostrożność.
- Nasze koniki wymagają teraz dużo spokoju, zarówno źrebaki, jak i ich matki. To dla nich szczególny czas – wyjaśnia Eryk Maziarski, nadleśniczy Nadleśnictwa Tuszyma. - Prosimy odwiedzających zagrodę o to, aby ich nie niepokoić i pamiętać również o tym, że obowiązuje całkowity zakaz dokarmiania koników. Mają one stały dostęp do jak najbardziej odpowiadającego im pożywienia. Nie wolno też przechodzić przez ogrodzenie do środka zagrody. Cały teren zagrody jest monitorowany – przypomina z troską nadleśniczy.
Koniki polskie są najbardziej pierwotną i dziką rasą koni, jakie obecnie występują na obszarze Europy. Mają one największą liczbę podobieństwa do żyjących niegdyś dziko na naszym kontynencie tarpanów. Cechami charakterystycznymi są: krępa budowa, niski wzrost, myszate umaszczenie oraz czarna pręga wzdłuż grzbietu.
Tekst i zdjęcia: Łukasz Szatan