Takie właśnie kręgi rozchodzące się równomiernie od pnia drzewa żyjącego z grzybnią określonego gatunku w tzw. mikoryzie można zaobserwować m.in. w dukielskich lasach. W taki sposób rośnie wiele gatunków muchomorów, kurek, krowiaków, gołąbków, lejkówek, zasłonaków, czernidlaków czy purchawek. Ważne, by tych niejadalnych owocników nie niszczyć, przed czym przestrzegał już dwa wieki temu Adam Mickiewicz w „Panu Tadeuszu". Okazuje się, że współcześni grzybiarze nie zmienili swego podejścia do grzybów „wilczych" czy „zajęczych" i w lasach wciąż można natknąć się na zniszczone owocniki. A przecież one  „…nie są bez użytku, one zwierza pasą, i gniazdem są owadów i gajów okrasą…"

Już starożytni Rzymianie rozróżniali grzyby jadalne i trujące. Uważali je za „wyziewy" wilgotnej ziemi; ukazywały się przecież tak nagle, że nikt nie zauważał, z czego powstały. Nie wytwarzały nasion i z tego powodu nie pasowały do ówczesnego obrazu przyrody. Dopiero w 1710 roku włoski uczony Pier' Antonio Micheli odkrył zarodniki grzybów i dzięki temu uzyskał klucz do zagadki rozmnażania się tych organizmów. Dziś wiemy, że grzyby to organizmy niezawierające chlorofilu (nie są roślinami) i nie posiadające zdolności do fotosyntezy. Są cudzożywne, ale nie pożerają pokarmu - wydzielają enzymy rozkładające podłoże, a następnie wchłaniają niezbędne substancje odżywcze.

W polskich lasach występuje około 14 tysięcy gatunków grzybów, w tym 4,5 tys. gatunków wielkoowocnikowych. Są bardzo ważnym elementem ekosystemu leśnego.                                                                                                

Edward Marszałek

Rzecznik prasowy RDLP w Krośnie