Informacje ogólne  

Leśny Kompleks Promocyjny „Lasy Bieszczadzkie" został utworzony Zarządzeniem Nr 63 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych w dniu 29 listopada 2011 r. na terenie Nadleśnictw Stuposiany, Lutowiska i Cisna na łącznej powierzchni 24 234 ha.

Utworzony w 2011 roku Leśny Kompleks Promocyjny „Lasy Bieszczadzkie" został decyzją Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych w styczniu tego roku powiększony do 69,5 tys. ha. To niemal trzykrotnie więcej niż dotąd zajmował.

Od stycznia tego roku tworzą go w całości nadleśnictwa: Baligród, Cisna, Lutowiska i Stuposiany.

 Na obszarze LKP istnieją rezerwaty przyrody :

„Zakole" - rezerwat o powierzchni 5,25 ha został utworzony w 1970 r., celem zachowania zespołów pierwotnej roślinności torfowiskowej. Położony jest na wysokości ok. 570 m n.p.m. Maksymalna miąższość torfu wynosi ok. 3,35 m. Zbudowany jest z warstw torfu niskiego i przejściowego, natomiast warstwę przejściową budują torfy typu wysokiego. W rezerwacie wyróżniono dwa zbiorowiska roślinne:

 - nieleśne – reprezentowane przez zespół Sphanetum magellanici (mszar wysokotorfowiskowy). Zbiorowisko to charakteryzuje się wysokim udziałem mchów
i torfowców.

 - leśne – reprezentowane przez zespól Vaccinio uliginosi – Pinetum (bór bagienny), wyróżniający się niską bonitacją drzew oraz masowym udziałem gatunków charakterystycznych zespołu: borówki bagiennej oraz bagna zwyczajnego.  Drzewostan buduje świerk pospolity. Jako domieszka występuje brzoza omszona. Warstwa krzewów jest słabo rozwinięta, głównie składa się z kruszyny pospolitej  
i sporadycznie jarzęba pospolitego. W runie dominuje borówka czarna, borówka brusznica i borówka bagienna.

„Olszyna łęgowa w Kalnicy" - rezerwat  o powierzchni 13,69 ha utworzony w 1971 roku. Przedmiotem ochrony w rezerwacie „Olszyna łęgowa w Kalnicy" jest fragment górskiego lasu łęgowego z dużym udziałem olszy czarnej w drzewostanie. Głównym zbiorowiskiem występującym na terenie rezerwatu jest olszyna bagienna Caltho-Alnetum. Przeważają tu gatunki typowe dla siedlisk wilgotnych świeżych związanych z lasami oraz torfowiskami. Rośliny prawnie chronione reprezentuje 13 gatunków, z których 8 podlega ochronie ścisłej. Na szczególną uwagę zasługuje tojad wschodniokarpacki oraz gatunki z rodziny storczykowatych.

„Sine Wiry" - rezerwat o powierzchni 450,49 ha utworzony został w 1987 r. Przedmiotem ochrony rezerwatu jest przełomowa dolina Wetliny z korytem bogatym w liczne formy skalne w postaci progów, płyt ześlizgowych, osuwisko Połoma, jezioro zaporowe, interesujące zespoły roślinne, w tym jaworzyna górska. Dominującym leśnym zbiorowiskiem roślinnym jest zbiorowisko grądu typowego (ok. 31% pow. rezerwatu), buczyny karpackiej (29% pow. rezerwatu), olszyny karpackiej (22% pow. rezerwatu),  oraz kwaśnej buczyny górskiej (13% pow. rezerwatu). Wśród nieleśnych zbiorowisk roślinnych najliczniej reprezentowane są łąki z rzędu Arrhenatheretalia.  Świat roślin na terenie rezerwatu jest bardzo bogaty, występuje tu około 350 gatunków roślin naczyniowych w tym 21 podlegających ochronie ścisłej i 7 ochronie częściowej.

„Krywe" - rezerwat o powierzchni 511,73 ha utworzony został w 1991 roku. Przedmiotem ochrony rezerwatu jest przełomowy fragment doliny Sanu pod pasmem Otrytu z wieloma interesującymi zbiorowiskami roślin oraz stanowiskami rzadkich roślin i zwierząt. Do największych osobliwości należy wąż Eskulapa, gatunek określony jako wymierający. Wąż Eskulapa tworzy na terenie rezerwatu jedną
z nielicznych populacji tego gatunku w Polsce.

„Cisy na Górze Jawor" – pierwszy rezerwat utworzony w polskiej części Bieszczadów Zachodnich w 1935 r. Ochroną objęte jest naturalne stanowisko cisa pospolitego Taxus baccata zlokalizowane na południowych stokach góry Jawor pomiędzy miejscowością Bystre a Jabłonkami.

„Woronikówka" – rezerwat florystyczny powstały w 1989 r. Ochronie podlega naturalne stanowisko cisa pospolitego. Wykształciła się tu również jaworzyna z języcznikiem zwyczajnym Phyllitis scolopendrium. Do rezerwatu prowadzi krótka ścieżka przyrodnicza.

„Gołoborze" – rezerwat przyrody nieożywionej utworzony w 1969 r. Ochroną objęte są najniżej położone w Karpatach rumowiska skalne. Przez rezerwat prowadzi ścieżka przyrodnicza. W niewielkiej odległości znajduje się źródło mineralne oraz pozostałości sztolni. Do rezerwatu można dojechać od strony m. Bystre w kierunku wis Rabe k/Baligrodu.  

LKP „Lasy Bieszczadzkie" położny jest w całości na obszarze Natura 2000 , w obu dyrektywach : Siedliskowej (SOO) i Ptasiej (OSO) .

LKP „Lasy Bieszczadzkie" położony jest również w całości na obszarze Międzynarodowego Rezerwatu Biosfery „Karpaty Wschodnie" .

LKP jest obszarem funkcjonalnym o znaczeniu ekologicznym, edukacyjnym i społecznym. Celem jego utworzenia jest promocja trwale zrównoważonej gospodarki leśnej oraz ochrona zasobów przyrody w lasach.

LKP „Lasy Bieszczadzkie" położony jest na pograniczu Karpat Zachodnich i Wschodnich. Tereny te posiadają dużą naturalność oraz wysokie walory przyrodnicze i krajobrazowe.

To warto zobaczyć:

1.  Zagrodę żubrów przy potoku Czerwonym. Żubry bytujące w zagrodzie o pow. ok. 7 ha to żubry linii białowiesko-kaukaskiej tzw.  górskiej

2.   Taras widokowy Pichurów  - panorama Bukowego Berda, Krzemienia, Kopy Bukowskiej i Halicza

3.   Filary  mostu  leśnej  kolejki wąskotorowej  (funkcjonującej w latach 1904 – 1936)  na potoku Roztoki

4.   Dwernik – Kamień (1004m) – efektowny widok na bieszczadzkie połoniny

5.   Ruiny cerkwi w Hulskiem – pozostałości po murowanej cerkwi p.w. św. Paraskewy z 1820 r. , dzwonnicy oraz cmentarza

6.   Wodospad Szepit na potoku Hylatym  - najwyższy wodospad w Bieszczadach

7.   Ruiny cerkwi w Krywem – pozostałości po murowanej cerkwi p.w. św. Paraskewii z 1842 r.

8.   Rezerwat „Sine Wiry" – przełom rzeki Wetlinka u stóp góry Połoma z licznymi progami skalnymi i głazami

9.   Pozostałości po cerkwiach i cmentarzach w miejscowościach Jaworzec, Łuh i Zawój

10. Polany widokowe na Dziurkowcu (1188 m) i Płaszy (1163 m) – pasmo graniczne ze Słowacją.

11. Dolina Łopienki -  jedna z najbardziej znanych nieistniejących bieszczadzkich wsi położona na terenie nadleśnictw Baligród i Cisna, u podnóży Łopiennika (1069 m n.p.m.). W miejscu tym zachowała się jedynie cerkiew pod wezwaniem Świętej Męczennicy Paraskewii. Obiekt ten dzięki staraniom Zbigniewa Kaszuby oraz Towarzystwa Karpackiego po długim okresie prac został odrestaurowany i oddany do użytku. Dziś można go zwiedzać, poczuć mistyczną atmosferę tego miejsca, a w pierwszą niedzielę października wziąć udział obrzędach odpustowych. Z Łopienki można wyruszyć wytyczonymi przez Nadleśnictwo Baligród ścieżkami w kierunku przełęczy Hyrcza, a stąd aż na szczyt Korbani (894,2 m n.p.m.), na którym wybudowano wieżę widokową.

12. Korbania (894,2 m n.p.m) – szczyt oraz teren przyległy jest przykładem zarastającej reglowej polany pasterskiej, której dzięki staraniu leśników przywrócono dawny charakter. Wybudowanie drewnianej, trzypoziomowej wieży umożliwiło podziwianie widoku od Zalewu Solińskiego przez pasma Żukowa i Otrytu, aż do połonin. Na nieoczekiwane zmiany pogodowe przygotowany został drewniany schron. Od szczytu wytyczone zostały dwie ścieżki oznaczone na czerwono w kierunku miejscowości Bukowiec oraz ścieżka oznaczona na zielono w kierunku przełęczy Hyrcza do Łopienki.

Rada Naukowo – Społeczna
Leśnego Kompleksu Promocyjnego „Lasy Bieszczadzkie”

Prezydium Rady w składzie:
Prof. dr hab. Henryk Okarma - pracownik naukowy Instytutu Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk w Krakowie, członek grupy roboczej ds. dużych drapieżników FACE Large Carnivores Working Group, zoolog, myśliwy – przewodniczący,
Prof. dr hab. Wojciech Grodzki - kierownik Zakładu Lasów Górskich IBL z siedzibą w Krakowie, od 5 lat koordynator inwentaryzacji dziedzictwa przyrodniczego i kulturowego na terenie RDLP w Krośnie – zastępca przewodniczącego,
Krzysztof Potaczała – redaktor naczelny Gazety Bieszczadzkiej – sekretarz.

Członkowie Rady:

Marek Andruch – Starosta Bieszczadzki
Grzegorz Chudzik – ratownik Grupy Bieszczadzkiej GOPR
Danuta Kornaga – dyrektor Publicznej Szkoły Podstawowej w Czarnej
Czesław Lang – były kolarz, wicemistrz olimpijski
Prof. dr hab. Wanda Olech – Piasecka – dziekan Wydziału Nauk o Zwierzętach, Katedra Genetyki i Ogólnej Hodowli Zwierząt SGGW w Warszawie
Leopold Pstrzoch – kierownik Zakładu Usług Leśnych
Prof. dr hab. Jarosław Socha – pracownik Katedry Zarządzania Zasobami Leśnymi, Wydziału Leśnego Uniwersytetu Rolniczego w Krakowie
Jan Stachyrak – były dyrektor Zespołu Karpackich Parków Krajobrazowych, organizator plenerów rzeźbiarskich
Paweł Stańko – Stowarzyszenie Bieszczadzkie Trasy Narciarskie
Prof. dr hab. Józef Suliński – pracownik Wydziału Leśnego Uniwersytetu Rolniczego w Krakowie
Renata Szczepańska – wójt Gminy Cisna
Małgorzata Tkacz – nauczyciel Zespołu Szkół w Lutowiskach, Szkoła Podstawowa im. Wojsk Ochrony Pogranicza
Krzysztof Mróz – wójt Gminy Lutowiska
Robert Stępień – wójt Gminy Baligród
Bogusław Kochanowicz – wójt Gminy Czarna
Jan Podraza – przewodniczący Rady Gminy Czarna
Robert Lipelt – wykładowca Uczelni Państwowej im. Jana Grodka w Sanoku, zajmujący się głównie historią lasów monarchii austriackiej,
Stanisław Orłowski - historyk, od 1973 zajmujący się przewodnictwem górskim,
Wojciech Gawor – dyrektor ds. programów młodzieżowych i Logistyki Polskiego Związku Narciarskiego, który zajmuje się przede wszystkim organizacją konkursów narciarskich,
Ryszard Szukalski - przedsiębiorca drzewny, zainteresowany historią regionu, który przez wiele lat kierował zbudowanym przez siebie tartakiem, a w 1990 r. założył PPH „Dankros” oraz zakład w Zaklikowie k. Stalowej Woli,
Artur Sawicki - pracuje w Instytucie Badawczym Leśnictwa, gdzie zajmuje się promocją i edukacją, niegdyś redaktor naczelny Lasu Polskiego,
Prof. dr hab. Wiesław Fałtynowicz – kierownik Zakładu Botaniki na Wydziale Nauk Środowiskowych Uniwersytetu Wrocławskiego, specjalista od porostów oraz roślin naczyniowych i kwiatowych
Bogumił Dąbek – dyrektor przemyskiego oddziału Biura Urządzania Lasu i Geodezji Leśnej, gdzie pracuje od ponad 30 lat,
Prof. dr hab. Stanisław Małek – kierownik Katedry Ekologii i Hodowli Lasu Wydziału Leśnego Uniwersytetu Rolniczego w Krakowie, od 2003 członek RN-S LKP „Lasy Beskidu Śląskiego”,
dr inż. Jan Łukaszewicz – pracownik Zakładu Hodowli Lasu i Genetyki Drzew Leśnych IBL, zajmuje się m.in. opracowaniem porolności gleb w Birczy
dr Ryszard Prędki – dyrektor Bieszczadzkiego Parku Narodowego, współautor mapy gleb BdPN, aktualnie w pracy najintensywniej zmagający się z udostępnianiem obszaru PN dla rosnącej rokrocznie liczby turystów,
dr Antoni Pomykała - od 2 lat pełni obowiązki Zastępcy Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Rzeszowie i Regionalnego Konserwatora Przyrody,
Robert Niemczuk - radny Gminy Cisna,
Ludwik Sobol – dyrektor Szkoły Podstawowej nr 1 im. Aleksandra Fredry w Cisnej, w której pracuje od 1989 roku, z zamiłowania turysta, współpracuje z Nadleśnictwem Cisna
Grzegorz Leśniewski - fotograf przyrody, od 14 lat fotografujący Bieszczady.